منیزیم هیدروکسید دارای شکل ظاهری جامد سفید رنگ است که فاقد بو می باشد که اشتعال آور نمی باشد و اصطلاحا شیر منیزی (Milk of magnesia) نامیده می‌شود تقریبا در آب نامحلول می باشد.
منیزیم هیدروکسید اسید معده را با ایجاد منیزیم کلراید خنثی می‌نماید، ولی به‌طور مستقیم در فرایند تولید اسید اختلالی ایجاد نمیکند. این اثر موجب افزایش PH محتویات معده و غیر فعال شدن پپسین و در نهایت سبب رفع علائم ناشی از اسیدیته معده (ترش کردن) می‌شود.

از موارد دیگر مصرف منیزیم هیدروکساید به این صورت است که با افزایش ورود آب به روده ها به ایجاد حرکت روده کمک کرده تأثیر می‌گذارد. منیزیـم هیدروکسایـد همچنین یکی از اجزای ضد تعریق است، همچنین در درمان زخم های آفتی به صورت موضعی مورد استفاده قرار میگیرد.

مصرف طولانی مدت آن علاوه بر ایجاد وابستگی و کاهش جذب برخی داروها و ویتامین‌ها می‌تواند زمینه‌ساز عفونت گوارشی وسنگ‌های ادراری شود. از سایر عواض مصرف طولانی مدت آن خواب آلودگی، افت فشارخون، اسهال، برافروختگی، کاهش تعداد نفس و ضربان قلب، تعریق می باشد.